Dlaczego?? Bo tak!!

Dlaczego wypisuję te wszystkie rzeczy i tu na blogu i tam na Facebooku?? Dlaczego wystawiam moje życie na komentarze często obcych mi ludzi?? Dlaczego się tak uzewnętrzniam??
Bo tak!! Bo lubię!! Bo mogę!! Bo to mi pomaga!!
To oczywiście jedna strona medalu, ale jest też druga.
Skoro już stało się tak, że jeżdżę na tym cholernym wózku i jakoś tam sobie radzę to dlaczego o tym nie mówić.
Odkąd wykaraskałam się z wielkiego doła do, którego wpadłam w momencie kiedy usiadłam na wózek staram się walczyć ze stereotypem osoby niepełnosprawnej, samotnej, zaniedbanej, smutnej, z pilotem w ręku na kanapie czekającej tylko na to, że ktoś przyjdzie pogłaszcze po głowie i powie, że wszystko będzie dobrze. Nie chciałam tak żyć i postanowiłam z tym walczyć, tylko ja wiem jakie to było trudne, ile wewnętrznych walk musiałam stoczyć, żeby być tu gdzie jestem, żeby mój uśmiech był szczery i autentyczny.
I dziś chcę pokazać całemu światu, że niepełnosprawni żyją. Pragną żyć normalnie i im się to udaje.
Jest jeszcze coś. Wszystkim ludziom, których spotkał ten sam los co mnie, że w pewnym momencie życia stanęli przed wielkim murem, za którym nie mogą dostrzec perspektyw na życie. Tym którzy myślą, że wszystko co piękne już za nimi i nic dobrego już ich nie spotka. (Jak ja doskonale znam te myśli.) Pragnę pokazać, że się da. Można żyć pełną piersią, że życie jest piękne mimo wszystko. Można cieszyć się życiem niezależnie od tego jak się człowiek porusza.