"Zaufa­nie jest jak skok na bun­gee. Nig­dy nie masz pełnej pew­ności, że nie ur­wie się lina."

Dziwne rzeczy się dzieją.
Ludzie mi ufają, dzieci mnie kochają, a wszystkie zwierzęta się do mnie łaszą.
Z tym ufaniem to żartów nie ma.
Koleżanka uparcie szuka swojej drugiej połówki i ciągle trafia na jakiś dupków. I co?? Mi się w ramię wypłakuje, choć jak na moje oko nigdy jakoś zbytnio bliskimi przyjaciółkami nie byłyśmy.
Niedawno poznałam kobietę, która ma niepełnosprawną córkę, odnalazła mnie na FB i teraz niemalże co wieczór prowadzimy poważne rozmowy o życiu, choć kobieta w spotkaniu oko w oko wydawała mi się trochę szurnięta. Oczywiście podejrzewałam, że to taki mechanizm obronny, ucieczka przed poważnymi problemami i miałam rację.
Oczywiście szwagierka jak tylko głowa ją zaboli to zaraz do mnie dzwoni. 
To jednak nie jest jeszcze takie dziwne, baby mają to do siebie, że lubię się sobie zwierzać.
Dziwne jest to, że zaczęli mi się zwierzać także faceci.
Pracuje teraz przy kampanii 9 osób, ja jedna kobieta i 8 facetów. W pewnym momencie jeden zaczął mi opowiadać jak to go narzeczona zdradziła tuż przed ślubem i oczywiście z ślubu nici.  Drugi mi się zwierzył ze swojej choroby alkoholowej. Trzeci się mi żali, że jest po rozwodzie, a jego była zostawiła go samego z córką.
Z jednej strony to jest miłe, ale z drugiej przerażające.