Rozdział po prostu "ŻYCIE".

Kolejny rozdział mojego życia w tym roku. Długo się zastanawiałam jak go nazwać ... ale tu chyba chodzi po prostu o życie. Może nie dosłownie, ale jednak to bardzo mnie dotknęło i wyłączyło z życia na parę dni.
Ciągle się tego wstydzę i jest mi potwornie głupio, choć żadnej w tym wszystkim nie było mojej winy, ale jestem wściekła sama na siebie, że do tego dopuściłam. Otóż, ktoś próbował mi pomóc, mimo, że tej pomocy nie potrzebowałam i głośno protestowałam. Próbował mnie uszczęśliwić na siłę. No i uszczęśliwił, straciłam dwie jedynki. Chciałam być grzeczna, nie urazić człowieka i grzecznie prosiłam, żeby mnie nie ruszał, może gdybym się wydarła "Spier****", albo"Odpier*** się" to może by poskutkowało. No i człowiek pomagał tak nie umiejętnie, że wypadłam z wózka prosto na twarz. Oczywiście opowiada się to długo, ale wtedy to były ułamki sekund i gruchnęłam z dość dużej wysokości. Usłyszałam tylko szczęk kości, na początku leżałam i zastanawiałam się które kości mi poszły, bałam się ruszyć. Okazało się, że to tylko zęby, albo aż zęby. Bo to była dla mnie tragedia, ja nie potrafię się nie uśmiechać. Uśmiech to moja wizytówka, dzięki niemu zjednuję sobie ludzi. Ja po prostu uwielbiam się uśmiechać. A tu w jednej chwili straciłam uśmiech, wyglądałam jak wampir. Oczywiście zęby udało się dosztukować, do tego co zostało, nie musiałam ich wymieniać całkowicie, ale już do końca życia będę miał z tym problemy. Odpowiednie pasty, szczoteczki, o gryzieniu jabłek mogę zapomnieć, nie wspominając o tym, że ciągle czuję coś sztucznego w gębie. Oczywiście to dziwne uczucie pewnie z czasem minie i się przyzwyczaję, ale w głowie pozostanie na zawsze.
Dlatego apeluję NIE POMAGAJCIE NA SIŁĘ, jeżeli mówimy że POMOCY NIE POTRZEBUJEMY TO ZNACZY ŻE JEJ NAPRAWDĘ NIE POTRZEBUJEMY, a jeżeli chcecie nam naprawdę pomóc TO NAJPIERW SPYTAJCIE, a jak poprosimy o pomoc to SŁUCHAJCIE NAS JAK PRAWIDŁOWO POMÓC.
Oczywiście my wózkowicze często potrzebujemy pomocy, niestety, takie życie, świat nie zawsze przystosowany. Jesteśmy wszystkim pomagającym bardzo wdzięczni. Najważniejsze, żeby ta pomoc była efektywna i nie zrobiła krzywdy, ani nam, ani pomagającym.
Bo na przykład coś wam opowiem: kiedyś pomykam po mieście i nagle ktoś mnie łapie z tyłu za rączki i próbuje pchać, więc ja automatycznie hamuję, bo nie widzę co się dzieje za moimi plecami (wstecznych lusterek nie mam). Okazało się, że starszy pan postanowił mi pomóc, bo pomyślał, że mi ciężko. Uwierzcie, ledwie się temu starszemu panu wyrwałam, bo jak mnie złapał, to żadne prośby nie pomagały, trzymał kurczowo i upierał się, że on mnie popcha. Wedy skończyło się, na moich połamanych paznokciach.
Teraz niestety było gorzej, bo zęby same nie odrastają, ale szczęście w tym nieszczęściu, że nie stało się nic gorszego.