Niepełnosprawność kontra kobieta, żona, matka i do tego jeszcze pracownik.

Może wy się nade mną trochę poużalacie ... nie cholera ja wcale tego nie chcę.
Dobija mnie fakt, że osoby niepełnosprawne traktowane są w naszym kraju, jak ludzie drugiej kategorii. To są Ci co nie radzą sobie z sobą, z życiem. Tacy roszczeniowi, niedołężni i trzeba im koniecznie pomagać. Czasami jak ktoś biegnie, wyprzedza mnie i otwiera mi drzwi to mam ochotę przyspieszyć i pokazać, że ja umiem szybciej jeździć i z drzwiami sobie świetnie radzę sama. Oczywiście żeby nie było, jestem wdzięczna za każdą pomoc, za każde otwarcie drzwi. Choć kiedy mężczyzna otwiera przede mną drzwi wolałabym, żeby to robił z racji, że jestem kobietę, a nie osobą niepełnosprawną.
Tylko cholera dlaczego u mnie w domu się nade mną nie użalają i nie spieszą z pomocą??
Na przykład dziś 7 godzin w pracy, a po pracy czekała na mnie kuchnia jak po bitwie warszawskiej. Zlew, pełen naczyń, szafki upaprane nie do końca wiem czym. Na kuchence zagnieździł się sos pomidorowy. Na podłodze ktoś porozlewał herbatę, a że podłoga biała to zostały wielkie brązowe plamy. Na szczęście dziś obiadu nie musiałam gotować, bo moi panowie posilili się tym co ugotowałam dnia poprzedniego. W pralce pranie do powieszenia, które oczywiście wstawiłam przed pracą i które to ja zdejmę jak wyschnie, poskładam i do szafek powkładam. W pokoju czekało na mnie odkurzanie i wycieranie kurzy. I tak jest oczywiście niemalże codziennie.
Myślałam, że szlag mnie trafi. Jeden do pracy na popołudnie, no to palcem nie kiwnął, bo przecież nie będzie się męczył przed pracą. Ja oczywiście po pracy mogę, bo to przecież inna bajka. Siedział całe przedpołudnie przy kompie i filmy oglądał. Drugi miał ciężką sesję i od paru dni leży do góry brzuchem i książki czyta. Z łóżka wyłazi tylko zjeść i pobiegać. Jak zaczęłam wrzeszczeć, to stanął w kuchni z wiadrem, mopem i walnął tekst "jak już tu skończysz to ja umyję podłogę". Nosz kurna łaskawca jeden.
Sama jestem sobie winna!!!!!!!!! Bo cholera rozpieściłam ich jak dziadowskie bicze. To, że jestem niepełnosprawna, chciałam im koniecznie wynagrodzić, sama teraz nie wiem czemu i co. Mieli wszystko podane pod nos. Chciałam wszystkim na około pokazać, że niepełnosprawność nie oznacza niedołęstwo i oczywiście wszystko sama. Cholerna Zosia Samosia. No i mam teraz.
Ja nie mówię, kochane są te moje chłopaki, ale czasami do szału mnie doprowadzają  tym, że oczywiście oni wszystko zrobią, ale trzeba im palcem pokazać. Śmieci się mogą z szafki wysypywać, a oni nie wyrzucą "bo nie powiedziałaś". Do podłogi się im kapcie przyklejają, a oni nie umyją "a mówiłaś coś??" no cholera mi się tam koła nie przykleją. Pranie w pralce może zgnić, ale to przecież ja je wstawiła.
Oczywiście jak im zrobię od czasu do czasu porządną awanturę to chodzą jak szwajcarskie zegarki, nawet herbatkę mi pod nos podsuwają, tak przez tydzień.
Dlatego cholernie krzywdzące są dla mnie opinie o niepełnosprawnych w naszym kraju. Ja tak naprawdę żyję, robię wszystko jak każda inna kobieta. Owszem sama po schodach nie wejdę i okien nie umyję, choć z tymi oknami to bym pokombinowała i jak bym się postarała to też bym umyła. Poruszam się tylko inaczej, zamiast stukać szpilkami to się toczę.