Narcyz ;-)

Nie sztuką jest być pięknym, kiedy jest się pięknym, sztuką jest być pięknym, kiedy jest się nie doskonałym  ... tak mnie ostatnio wzięło na takie przemyślenia. Jestem kobietą po czterdziestce, mam dorosłego syna i męża od dwudziestu lat. I chyba znalazłam się takim momencie życia, że czuję się piękna. Narcyzm?? Może po prostu dojrzałość. Oczywiście zdaję sobie sprawę z niedoskonałości. Przede wszystkim od ponad 13 lat poruszam się na wózku i moje ciało bardzo się zmieniło przez ten czas. Trochę się zniekształciło, mam nienaturalnie wystające kości biodrowe, od siedzenia. Potwornie chude, pozbawione mięśni nogi, zupełnie nie pasujące do całej reszty. Mam szerokie bary i nie kobiece mięśnie rąk, od poruszania się przez te lata gównie za pomocą rąk. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że mam dużo kilogramów za dużo, choć na tym pracuję. Od roku zmieniłam całkowicie sposób odżywiania, racjonalnie, regularnie. Codziennie ćwiczę godzinę, przed tą cholerną wymianą windy robiłam 6 kilometrów tak średnio 3 razy w tygodniu po lesie (do tego oczywiście wrócę jak tylko uruchomią mi windę). Przez ten rok schudłam jakieś 12 kilo. Nie mam już trzeciego podbródka, zostały mi tylko dwa. 

Po tych wszystkich latach zamartwiania się, życia dla innych odzyskałam w końcu siebie dla siebie. Odzyskałam blask w oczach, pewność siebie. I to jest chyba klucz to szczęśliwego życia. Ludzie mnie komplementują. Mówią, że mam uroczy uśmiech. 

Nawet po naszym wspólnym majowym weekendzie mój mąż zaczął mówić, że mnie kocha, że jestem piękna, że mnie podziwia, chyba przez całe dwadzieścia lat nie usłyszałam od niego tyle komplementów co przez ostatnie dwa tygodnie. 

Tak JESTEM PIĘKNA na swój sposób, ale piękna i na pewno jedyna w swoim rodzaju. 

"To ja narcyz się nazywam ..."

Tak wyglądam zastanawiając się co wam tu napisać :-)