Tylko cud mnie uratuje.

Spółdzielnia zaproponowała mi na czas wymiany windy lokal zastępczy i teraz uważajcie!!!!!!
W piwnicy, zejście po 10 stromych schodach, z małym piwnicznym okienkiem, goły beton, szczurze odchody. Pokój, choć trudno to nazwać pokojem z toaletą, bez łazienki, o kuchni nie wspomnę. Nie miała bym gdzie nawet rąk umyć, no chyba, że w sedesie, o zrobieniu czegoś do jedzenia nie ma mowy, choć ja bym bała się w takich warunkach cokolwiek jeść. Smród, syf, wilgoć, ciemność.
Szczerze mówiąc wstydziła bym się zaproponować człowiekowi coś takiego do zamieszkania, ja bym tam nawet zwierzaka na zamknęła. I miała bym jeszcze za tą norę płacić, za prąd, za wodę i jakąś drobną sumę za użyczenie. Już się nawet nie pytałam co to miała by być za drobna suma.
Natomiast Pani Prezes na to:
"Na podłogę się coś rzuci, jakiś stary stolik i tapczanik się zorganizuje ... bo my nie mamy obowiązku nic Pani zapewnić, jeżeli remont trwa mniej niż trzy miesiące".
No i może tak mówi prawo, ale cholerka jeszcze jest coś takiego jak przyzwoitość i ludzkie odruchy, empatia.
A Pani w sekretariacie (sąsiadka):
"No ja Pani współczuję, ale ja jestem w takiej samej sytuacji, też będę po tych schodach chodziła".
Grzecznie jej powiedziałam, żeby nawet nie próbowała się ze mną porównywać, bo jak widać na pierwszy rzut oka ja sobie nawet po tych schodach nie pochodzę. Pięknie podziękowałam i miałam ochotę się rozpłakać, nie dlatego, że jednak spędzę te 1,5 miesiąca na tym moim cholernym 7 piętrze, ale przez to jak zostałam potraktowana.
Tak sobie pomyślałam, że powinnam po telewizję zadzwonić. Mąż nagrał piękny filmik, choć smrodu na nim nie da się odtworzyć. Powiem wam szczerze, zwyczajnie w świecie mi się nie chcę robić afery, nie mam po prostu na to siły.
Porozmawiałam z panem z działu technicznego co te prace nadzoruje, uspokoił mnie przynajmniej podając dokładnie wymiary nowej windy i wiem, że będzie większa i już nie będę miała problemu z w jechaniem do niej. Przynajmniej tyle. Obiecał też, że osobiście będzie nadzorował pracę i w miarę możliwości ponaglać pracowników, żeby udało się to wykonać jak najszybciej.
Rozmawiałam też z sąsiadką, która mnie pocieszyła, że w innym bloku na osiedlu była podobna sytuacja i uwinęli się w trzy tygodnie.
Jak ja to przetrwam i nie zwariuję to będzie cud.