"Jedyne, co można zrobić dla dzieci, to wychować je; nie można przeżyć za nie życia."

Pisałam to już kiedyś na FB, kto mnie z tamtą zna, kto mnie tam ma to wie :-)

Że ja nie potrafię języka za zębami trzymać . Czasami jak coś powiem to już powiem. Wielokrotnie tego potem żałuję. Tak też było pewnego słonecznego dnia.

- Synek jedziesz na Woodstock?
-Nie, a co?
-Ba ja jakbym była w Twoim wieku to bym pojechała!
No i pojechał.

Po co to powiedziałam zupełnie nie wiem, ale on mi potem powiedział, że nawet nie wspominał, bo myślał, że mu nie pozwolę, a jak sama zaczęłam, no to wiedział iż się nie wycofam.

No i matka troskliwa cały dzień i noc spędziłam przy kompie ślepiąc się w owsiak.net  wypatrując swej latorośli.  Przy okazji przeraziłam się co też słucha moje dziecko. Koncert, który był jego głównym celem podróży, mnie osobiście nie przypadł do gustu, no ale cóż „młodość ma swoje prawa”.  Moje gusta muzyczne mojej mamie też się nie podobały. Umówiliśmy się z moim dziecię, że znaki życia będzie dawał często i gęsto, ale jak mi zaczął smsy po niemiecku pisać to się zastanawiam, czy starego do wozu nie pakować i nie jechać wyrwać młodego ze szponów rozpusty. „Synek ile piw??” „Mamo cola tylko”. No dobra postanowiłam przeczekać jeszcze chwilę. Jak smsy po angielsku zaczęły przychodzić to przynajmniej rozumiałam co nieco. Ale jak przyszło coś takiego „among the living”(wśród żywych) to nie wiedziałam co myśleć . Postanowiłam jednak twardo „przecież ja ufam dziecku, przecież to mądry chłopak, nigdy mamusi nie zawiódł”.  Wrócił cały, zdrowy, trzeźwy i jeszcze w dodatku z całą skrzynką pomidorów. Takie to jest te moje dziecko niezwykłe w każdym calu. Tylko, że potem spać dziecina nie mogła taki był podniecony, gadał, opowiadał. Że tak fajnie, że tak super, że nie żałuje, że wogle to dziękuje, że mu zaproponowałam. No no zaproponowała :-). I o odsypianiu nie było mowy, ani jego, ani mojej.  A teraz pod wpływem owego koncertu gitarę sobie jeszcze kupił i namiętnie grać się uczy. No ja tam zawsze w niego wierzyłam, wierzę i wierzyć nie przestanę. Wiarę też mam, że się na tej gitarze grać nauczy i kiedyś zagra mamusi „chłopiec z gitarą”, bo póki co to ja niestety tylko rzępolenie słyszę, choć on twierdzi, że to Metalika jest, no niech mu będzie, ja tam się na muzyce nie znam. 

Ale szczerze to ja nie tylko będąc w jego wieku, ale i teraz z wielką chęcią bym na Woodstock pojechała. I straszliwie mu zazdroszczę, że był, zobaczył, poczuł.