"Wszystko wydaje się dalekie, gdy stoimy w miejscu."

Już wiem o co chodzi, to znaczy zawsze wiedziałam, tylko czasami strasznie trudno mi się do tego przyznać.
Przytłacza mnie fakt, że ja dorosła kobieta. Żona, matka dorosłego już syna nie mam swobody w działaniu. Czasami czuję się jak małe dziecko we mgle. Chciałabym rano móc wyskoczyć po bułki do piekarni, porozmawiać z panią sprzedawczynię chociażby o pogodzie. Wyskoczyć na kawę z koleżanką, po szlajać się po sklepach. Żyć od tak po prostu. Niestety wszystkie te zwyczajne rzeczy muszę dobrze rozplanować. Muszę dostosować się do planu dnia mojego męża i syna, bo to dzięki nim mogę wyjść z domu i do niego wrócić. Pracowałam przez jakiś czas i było mi z tym bardzo dobrze. W końcu czułam się jak pełnowartościowa kobieta. Zmęczona jak cholera, bo wszystko co do tej pory robiłam sobie do południa na spokojnie musiałam zrobić po pracy na szybko. Wiem jednak, że praca na pełnym etacie jest póki co nie możliwa. Pracę jaką teraz znalazłam jest to praca zdalna, w domu przy komputerze. Cieszę się, że ją mam, może podniesie to moją samoocenę. Analityk to tak dumnie brzmi. No a po za tym każdy grosz się liczy. Ale to nie jest to, o czym marzę. Mam pracę, a nadal siedzę w domu i gadam do szklanego ekranu.
I wyobraźcie sobie, że przed normalny życiem blokuje mnie 7 schodów. Tylko, a dla mnie to aż.