"Osobowość kształtuje się nie przez piękne słowa lecz pracą i własnym wysiłkiem."

Od poniedziałku jestem kobietą pracującą!!
Nie powiem, żebym się nie stresowała. Odkąd urodziłam syna, nigdy nie pracowałam w tzw. normalnej pracy. Wiadomo w naszym kraju z pracą dla niepełnosprawnych nie jest łatwo. Tym bardziej dla takich ludzi jak ja, kiedy to zakład musi być przystosowany dla wózków, musi mieć specjalną toaletę, dostosowane stanowisko pracy, niestety nie jest to wszystko proste. Jak już pracowałam, to była to praca zdalna, czyli w domu, a wiadomo w takim układzie byłam sobie sterem, żaglem i okrętem. Nikt nie kontrolował mnie ile dziennie przeznaczam na pracę, nikt nie sprawdzał w jakich godzinach wykonuję powierzone mi zajęcie. Mogłam pracować w wolnych chwilach, a w między czasie ugotować obiad, posprzątać, wyjść do sklepu, spotkać się ze znajomymi. Miałam zadanie do wykonania, określony termin i mogłam sobie pracować nawet w nocy. Od poniedziałku będę musiała wstać rano, ubrać się, wymalować, zrobić włosy, wyjść z domu, dotrzeć na czas do zakładu. I być tam 7 godzin. Oczywiście ja nie piszę tego, żeby narzekać. Dawno nie byłam tak uradowana i podekscytowana. Tym bardziej, że jak się zorientowałam to atmosfera jest w porządku, ludzie sympatyczni, wszystko dostępne. Obawiam się tylko o mój organizm, trochę potrwa zanim przystosuje się do nowego trybu życia. Najbardziej boję się o mój biedny, sfatygowany kręgosłup, tym bardziej, że praktycznie nie będę miała kiedy odpocząć i go trochę odciążyć. W tygodniu praca, w weekendy szkoła. Pięć dni przez 7 godzin na baczność + piątek 4 godziny w szkole + dwa dni po 9 godzin lekcji. Doliczając do tego czas na dotarcie i powrót. No a przecież w domu też czekać będą obowiązki. Oj nie będzie lekko.
Ale dam radę, muszę dać!!!!!!!!!!!
A wy trzymajcie za mnie kciuki, żebym się nie posypała.