Coś się ze mną dzieje nie dobrego.

Kłócę się z ludźmi i to tak, że ludzie się na mnie obrażają.
No cholera jasna!!!!!!!!
Umówiłam się z koleżanką, że przyjedzie na koncert, po koncercie mieliśmy iść coś zjeść, a przy tym pogadać, bo dawno się nie widziałyśmy i godzinne gadania przez telefon to było nam za mało. Nie przyjechała, ale to nic, przecież musu nie ma. Problem w tym, że nie napisała nawet jednego głupiego smsa, cały koncert się rozglądała, denerwowałam, bo to na drogach różnie bywa. Na moje wiadomości nie odpowiadała, telefonu nie odbierała. Dopiero rano mi napisała na FB, że pogoda się jej nie podobała. U niej padało. Koncert był 200 kilometrów dalej i nie spadło ani kropli deszczu. Wystarczył by jeden telefon i wiedziała by jak jest pogoda na miejscu, bo ja tam byłam już dzień wcześniej. Zwyczajnie w świecie jej się nie chciało, no i miało prawo, wkurzyłam się bo to ona sama dała tą propozycję, że się tam spotkamy, miesiąc czasu o niczym innym nie gadała, jeszcze dzień wcześniej snuła plany. Potem (powtórzę się) nawet jednego głupiego smsa typu "nie przyjadę" i było by wszytko oki, nie czekała bym, nie denerwowałabym się. No nie wkurzyłybyście się?? Dodam tylko, że ja przejechałam ponad 400 kilometrów, koncert był tylko takim pretekstem, my jak to fanki spotykamy się przy okazji koncertów, takie nasze zakręcenie. I dodam jeszcze, ze ta sytuacja powtórzyła się trzeci raz i za każdym razem nie sposób się z kontaktować danego dnia. No nie poczulibyście się olani???
Druga to już bardziej skomplikowana historia. Mam koleżankę, małolatę, jest ode mnie 15 lat młodsza, też na wózku, mieszka ulicę dalej i tak siłą rzeczy się skumplowałyśmy dawno temu, ona jeszcze wtedy 18 lat nie miała. Problem polega na tym, że jest trochę chowana pod kloszem. Niepełnosprawna i cała rodzina się nad nią użala, w złego tego słowa znaczeniu. Wszyscy traktują ją jak dziecko i to tak brutalnie. Matka potrafi jej powiedzieć, kiedy trzyma swoją maleńką bratanicę na rękach "naciesz się, bo swojego mieć nie będziesz". Dziewczyna mimo, że ma 27 lat o 20 musi być w domu, o 22 w łóżku itd. itp. nie będę tu wymieniać, bo niektóre rzeczy są wręcz żenujące i tragiczne. Co za tym wszystkim idzie, ona myśli, że cały świat kręci się w koło niej. Tylko ona ma problemy, wszyscy inni są szczęśliwi. Ktoś się na nią spojrzy krzywo to już jest wróg. Jak coś jest nie po jej myśli to jest wielki foch. No i właśnie. Napisała do mnie, raz czy się z nią przejdę na spacer. Napisałam, że nie mogę bo kończy mi się ubezpieczenie samochodu i muszę to załatwić, napisałam jej też, że mogę, ale dopiero po godzinie 19, z góry wiedziałam, że wtedy to jej już nikt z domu nie wypości.  No i walnęła focha. Szczerze mówiąc, znam ją tyle lat, że się przyzwyczaiłam i nawet na to nie reaguję. Pech trafił, że następnym razem znowu nie mogłam się z nią spotkać, akurat miałam imieniny i moja mama się do mnie zapowiedziała. No i też jej odpisałam zgodnie z prawdą, jej reakcja na to "teraz to ty będziesz zabiegała o spotkanie ze mną". Uśmiechnęłam się do siebie chciałam to zostawić jak zwykle. Po czym się zaczęły wyrzuty typu "myliłam się co do Ciebie", "myślałam, że jesteś moją przyjaciółką", "unikasz mnie" i takie tam. Nie wytrzymałam i napisałam jej "że ja mam swoje życie, swoje problemy, swoją rodzinę, a ona nie jest najważniejsza na świecie i niech spojrzy czasami dalej niż czubek swojego nosa". Jej odpowiedź brzmiała "żegnaj". No i dziś spotkałyśmy się przypadkiem na mieście i nawet mi cześć nie odpowiedział.
Cholera strasznie to wszystko głupie, jakieś bzdury, dziecinne, ale czuję sie z tym wszystkim nie fajnie.
A może to ja mam problem ze sobą?? 
Czy jak zwykle przesadzam i się nakręcam??